Wat zijn jouw herinneringen aan jouw ongeluk en de periode daarna?

In dit boek (2017) beschrijft hij hoe zijn leven is gelopen nadat, op acht jarige leeftijd zijn leven in één klap veranderde. Over de stappen die hij heeft moeten zetten om te komen waar hij nu is. Over de ladder van het leven die hij heeft moeten beklimmen. Hij beschrijft de moed en de wilskracht die hij had, over zijn gedrevenheid die niet altijd door iedereen werd begrepen en over de dingen die hij allemaal weer heeft bereikt maar ook over de keren dat hij zijn hoofd stootte omdat niet alles meer bereikbaar bleek te zijn. Over zijn onzekerheid en over het “er zo graag bij willen horen.” Over de pijnlijke vooroordelen in deze harde wereld. En over de “littekens” die altijd zullen blijven.

En… kwam het goed?

“Nee, niet echt. Wat volgde was een heftige periode. Toen ik 14 jaar was overleed mijn vader na een lang ziekteproces. Mijn moeder had een chronische ziekte en was ook erg verdrietig. Mijn broer en zus studeerden al. Ik ging blowen om het verdriet te dempen. Langzamerhand veranderde ik van volgzaam en verlegen in agressief en opstandig.”

Er was misschien ook niet voldoende aandacht voor jouw herstel?

“Mijn moeder deed echt haar best om de juiste hulp te zoeken. Maar die was er toen niet.. Op doorzettingsvermogen lukte het mij de HAVO halen. Daarna ging ik op kamers in Utrecht en startte met een MBO-opleiding. Maar ik kreeg een flinke depressie. Voor het jaar om was keerde ik terug naar huis en startte met de PABO. Uiteindelijk heb ik wat langer over mijn studie gedaan. Zo’n klas vol kinderen, het waren voor mij veel te veel prikkels. Ik hield het overdag wel vol, maar ‘s avonds tolde mijn hoofd en kon ik niet slapen.”

En nooit legde je de link met het ongeluk?

“Ik heb wel wat testen gedaan bij de neuroloog en er werd een EEG gemaakt. Te zien was dat er rechts frontaal schade was, maar daar werd toen anders naar gekeken. Ik had de instelling: je bent wie je bent. Gewoon doorgaan en doen wat er van je verwacht wordt.”

En dat “gewoon doorgaan¨ ging goed?

“Niet helemaal, op mijn 26e kreeg ik weer een depressie en kwam thuis te zitten. Om actief te blijven ging ik op vrijwillige basis stage lopen bij Amarant. Al snel kreeg ik een baan aangeboden als activiteitenbegeleider. Dat werk ging verrassend goed, want wat goed was voor de cliënt, was ook goed voor mij: structuur, weinig prikkels, duidelijke dagindeling, goede afwisseling van inspanning en ontspanning. Al liep ik wel eens tegen problemen aan, toch heb ik 15 jaar met plezier gewerkt. Tot er een reorganisatie kwam: ik kreeg wisselende diensten, een groter takenpakket én een grotere cliëntengroep met een complexere zorgvraag. Ik liep vast. Op doorzettingsvermogen hield ik het nog 2 jaar vol, maar daarna werd ik ziek.”

Wanneer kwam het inzicht: dit komt door mijn ongeluk?

“De bedrijfsarts legde de link naar NAH en liet een neuropsychologisch onderzoek doen. Hoewel ik overtuigd was dat ik de testen heel goed had gemaakt, werden er verschillende problemen geconstateerd en bleek onder meer dat mijn informatieverwerking ernstig was vertraagd. Ik had zelf al eerder gehoord van NAH, maar ik dacht: dat geldt voor mensen waar je het echt aan kunt zien, met afasie en motorische problemen. Ik wilde er eerst niets van weten. Het idee dat ik mijn baan zou verliezen maakte mij angstig en ik werd steeds vermoeider.”