Jens Meijer

Door afasie heb ik het heel erg moeilijk met de zinsopbouw

Hoe ontstond mijn CVA?

De CVA is ontstaan in mijn hals. Door een verstopt bloedvat is er een bloedprop in mijn hersenen geschoten. Op 12 maart 2007 kreeg ik dus mijn eerste CVA .

Dagen van te voren liep ik de dagen rond met hoofdpijn en zag sterretjes voor mijn ogen. Ik ben via de huisarts met deze klachten naar de EHBO gegaan, maar daar werd het verkeerd beoordeeld. Ze hadden bij de EHBO een CT-scan gemaakt, maar daarop was, volgens de co-assistente, niets te zien. Ik zou geestelijk ziek zijn. Hadden ze toen maar het bloedvat in mijn hals had gevoeld. Maar helaas en ik dacht er verder niet bij na.

Mijn tweede CVA

Ik werd opgenomen in het ziekenhuis, met moeite want de co-assistent kende mij al. Na 2 dagen werd de goede diagnose gesteld: ik had een CVA gehad. Ik ben met een zaak tegen het St. Elisabeth Ziekenhuis bezig geweest maar die heb ik verloren. Ik heb 3 weken in het ziekenhuis gelegen waar ik meteen met de revalidatie begonnen ben. Deze bestond uit ergotherapie en fysiotherapie. Logopedie kreeg ik van de logopediste Lieve Faes, de voormalige buurvrouw van mijn vader (die was echografist). Daarna ging ik naar het Leijpark voor dag behandeling waar 5 november 2007 een einde aan kwam.

Na de revalidatie

Na een half jaar, toen ik in revalidatie zat, kon ik mijn rijbewijs weer gaan halen. Toen ik mijn rijbewijs terug had ben ik weer motor gaan rijden. Uiteindelijk ging ik motor rijden met mijn maatje, hij remde en ik niet. Ik ben toen bij hem achterop gebotst. Beide motoren, alle twee Ducati’s, waren stuk. Ik had een gebroken arm en mijn maatje een gebroken sleutelbeen. Toen de politie en de ambulance kwamen, was het enige dat ik voelde een enorme moeheid. De beide motoren werden weer opgeknapt en ik verkocht mijn Ducati. Motorrijden is niet uitgevonden om een uur te rijden en dan weer enorm moe te worden. Ik had mezelf overschat. Wel reed ik nog een autootje van ‘94 maar die heb ik in 2010 verkocht. In 2012 werd mijn pensioen uitbetaald en daar heb ik toch weer een motor voor gekocht. Dit keer geen Ducati, dat kan ik niet meer betalen, maar een andere motor, een BMW K75 uit ’92. Die heb ik weer verkocht in het jaar 2016, ik rij nu een brommer. Ik ben, na 2 jaar afgekeurd, dus arbeidsongeschikt, en ik kom rond van de WIA, een uitkering van het UWV.

In het “Land van Ooit”?

Ik ben natuurlijk nooit in het “Land van Ooit” gaan werken. Ik kon niet praten, was halfzijding verlamd aan de rechter zijkant. Eigenlijk kon ik helemaal niets en moest dit allemaal weer opnieuw leren. Ik ben snel moe, ik kan niet goed koken (nooit mijn sterkste kant), mijn reactievermogen is erg traag en ik kan maar 1 ding tegelijk (als een echte man). En ik ben emotioneler geworden en vroeger was ik enorm agressief en gefrustreerd na mijn CVA. Ik ben nou niet meer agressief, in ieder geval ik uit het niet meer. Bij alles wat ik doe moet ik nadenken, of ik nou loop, beweeg, praat of fiets. Ik weet niet goed hoe ik mij morgen voel, mijn zelfvertrouwen is laag, en ik heb een slecht geheugen.

Hier zit een ontwikkeling in. Dit voorbeeld is van ongeveer 6 jaar geleden. Nu heb ik veel minder last van moeheid en slaap ik niet meer overdag. Ik ga ook regelmatig naar mijn zusje of mijn broertje met mijn nichtjes en neefje. Ik vertrek dan met de trein op vrijdag en kom zondag weer thuis, maar ik slaap niet overdag. Wel gebruik ik slaappillen, als ik bij mijn broer en zus slaap, om de prikkel van overdag weg te nemen. Op zondag heb ik enige last van vermoeidheid, maar in de trein zet ik mijn koptelefoon op en rust lekker uit. Thuis gebruik ik de laatste jaren geen slaappillen meer.

Ik voel me goed

Ik voel mij best goed, ik ben gelukkig, ik doe aan sport, werk voor Zorgbelang, doe veel met de computer en ik ga op familie bezoek met de trein. Wat heb ik van de CVA overgehouden is vermoeidheid. Om een voorbeeld van moe te geven: Ik ging met een vriendin, Miranda, naar Oldenzaal op bezoek bij haar moeder. Miranda heeft ook een herseninfarct heeft gehad en kan daardoor heel moeilijk spreken. Ik reed met de auto heen en Miranda reed terug. Dat is een auto rit van ongeveer 2 uur. Eigenlijk wil ik na de auto rit rusten maar dat deed ik niet want ik wilde toch ook een beetje gezellig zijn. Toen die dag teneinde kwam was ik de volgende 2 dagen enorm moe. Ik sport nu 3 x per week, 1,5 uur in de ochtend en rust dan niet meer uit. Het sporten zelf geeft me voldoende ontspanning. Maar als ik rust neem dan zoek ik een stille omgeving waar niet teveel prikkels zijn van buitenaf, want dat is erg vermoeiend. Bijvoorbeeld thuis. Mijn huis is veilig en daarwordt ik niet gestoord. Wat ik nog wel heb overgehouden aan mijn CVA is dat ik moeilijk kan lezen en schrijven, een gevolg van mijn Afasie. Dit verhaal is gelezen door een vriend, Joris, mijn motor maatje. Hij corrigeert mijn schrijven. Door mijn Afasie heb ik het heel erg moeilijk met de zinsopbouw, het formuleren en foutloos te schrijven. Ook mijn Engels. Ik sprak wel Engels, eigenlijk normaal (voor mijn CVA) en ik lees ook Engels boeken maar sinds mijn CVA, ik versta Engels wel maar er komt niks uit mijn mond. Een gevolg van mijn afasie.

Mijn geheugen is nu veel beter geworden. Als iemand ergens over begint kan ik het me weer herinneren. Dat was een paar jaar geleden wel anders. Vrienden! Ach ja, daar houd ik niet zoveel van over, behalve een paar echte vrienden, maar dat losse vaste ben ik kwijt. Ik ga wel stappen, zoals naar 013, Oeral en Festival Mundial. Ik ben nog vrijgezel, ik woon alleen dus als iemand een vriendinnetje voor mij heeft… Ik heb geen hulp in mijn huishouden, nooit gehad en ook niet nodig. Ik doe echt alles zelf, de plee schoonmaken, ramen wassen, etc. Daar ben ik erg trots op.

Ik heb het geaccepteerd

Ik heb het geaccepteerd, NAH, nou ja, eigenlijk niet. Ik heb het een plek gegeven. Ik heb er respect voor dat ik een Niet Aangeboren Hersenletsel heb. Dat wil zeggen ik hou er rekening mee, tot aan mijn dood. Accepteren zal ik het nooit, want ik loop er dagelijks tegenaan. Wat ik bij Zorgbelang doe is het volgende. Ik heb een opleiding, nou ja, eigenlijk een cursus gevolgd, met de ervaringsdeskundigheid met NAH op 12-06-2012. Nu geef ik voorlichting op opleidingen en hier. Na mijn CVA ben ik depressief geworden, en maak dat maar duidelijk naar je psycholoog als jij enorme last hebben van afasie. Ik slikte al bloedverdunners maar kreeg er antidepressivum medicijnen bij. Hier had ik een enorme hekel aan. Door de antidepressivum medicijnen leefde ik niet echt meer, ik ervoer geen positieve en negatieve gevoelens, alles werd afgevlakt. Een grijze massa. Na 3 jaar ben ik er mee gestopt. De depressie kwam volgens mij door de rouw verwerking. Ik moest een nieuwe Jens ontdekken. Dat heeft me, volgens mij, 4 a 5 jaar gekost. Nu neem ik helemaal geen medicijnen meer voor een herseninfarct, ook geen bloedverdunners met hoefde niet meer na overleg met mijn neuroloog. Wat ik echt heb overgehouden aan mijn CVA is dat ik niet graag op feestjes kom. Ik heb enorm veel last van mensen die door elkaar praten, veel te veel impulsen. Ik word daar gillend gek van. Ik heb hier geen filter meer voor, zo als jullie die geen NAH hebben, dat wel hebben. Het komt doordat jullie kletsen. Het kost mij heel veel concentratie om een gesprek te volgen. Praten is zo enorm vermoeiend dat ik het maar een uurtje of twee kan vol houden. Dus, ik ga niet zo graag naar feestjes . Maar ik ga wel graag naar concerten. Daar hoef ik me maar met een ding bezig te houden, namelijk het concert!

Voorlezen valt ook wel tegen. Daar hebben jullie geluk bij! Ik kan dit maar een half uur doen. Het is enorm geestelijk en lichamelijk vermoeiend. Ik leg mijn iPad opzij en sluit nu mijn verhaal af…